Adı Masal Olsun

Şehirlerin birinde, kendisini bir şeylere benzetmeyi seven bir adam yaşarmış. Hikaye bu ya, kendisini buğday tarlasındaki bir başağa benzetesi tutmuş. Bu başak zamanla büyümüş. Etrafında onun gibi bir çok başak varmış. Birlikte büyümüşler, güneşle birlikte olgunlaşmışlar. Tam her şey çok güzel derken küçük bir esinti olmuş ve almış götürmüş  diğer buğdayları. Bizim başak bir bakmışki ne görsün,  etrafında hiç buğday kalmamış. Önce üzülmüş ama etrafına daha dikkatli bakınca buğday başaklarının bazılarının durduğunu görmüş. Bu üzüntüsü fazla sürmemiş. Kalan evrelerini yanındaki buğdaylarla beraber tamamlamayı düşünerek olgunlaşmaya devam etmiş. Gün geçmiş zaman değişmiş içlerinden bir kaçı daha aradan ayrılmış. Ama alıştığı için bunada üzülmemiş bizim başak.

Masal bu ya bir fırtına çıkmış ve esmiş estirmiş. Önüne ne gelirse almış götürmüş. Olacakları önceden tahmin eden başak, başını kaldırmamış, neler olduğuna bakmamış. Biliyormuş ama yinede korkuyormuş. Fırtınanın etrafındaki son buğdayları da alıp götürmesinden korkuyormuş. Bir zaman sonra takvimden bir kaç yaprak daha düşmüş. Fırtına geçmiş, güneş saklandığı yerden çıkmış. Durmuş olan saatin tik takları yeniden duyulmaya başlayınca başak korkarak etrafına bakmış. Bir de ne görsün. Son kalan buğday başakları ona sıkıca sarılıp rüzgardan etkilenmesini engellemiş. Ne bizim başak ne de onun yanında fırtınaya göğüs geren diğer başaklar birbirlerini terk etmemişler. Birlikte çok uzun zamanlar geçirmişler.

Bu masalın sonu nasıl biter bilemeyiz, çünkü hala masal devam ediyor. Her masal gibi bu da mutlu bir sonu hakediyormuş sonuçta. Umalım öyle olsun. Umalım masalcı amca bizi üzmesin. Yeni fırtınalara birlikte göğüs gersinler. Bu masal mutlu bitsin..


Kemal Ünsaçan
05•XI•12