22.11.11
akunsacan
Zamanla oyunlarım büyüdü, kelimelerim büyüdü, çocukluğum büyüdü. Önceleri fazla umursamadım, ama günün birinde yeterince büyümüş olmalıyım ki farklı insanlarla kesişti yolum. Anladım, bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Ben ise çocuk kalmak da buldum kurtuluşu. Oyunlarıma kaldığım yerden devam ettim. Tek değişen sahne ve oyuncular oldu, senaryo hala aynıydı. Insanlar da aynıydı, aynı muamma peşinde koşan eş sesli canlılar. Sonraları öğrendim ki tek artan şey zaman değilmiş, yaşında artıyormuş. Bir sürede bunu umursamadım, ama büyüyordum. Ellerim büyüyor, ayaklarım büyüyor, oyunlarım büyüyordu.
Yıllar sonra yeni bir bedeni elimle koymuş gibi buldum ve düşünmeden aldım. Kolay oldu alışmam. Eskide kalmış ne varsa aldım yeni bedenime. Sadece çocukluk hayallerime yer yoktu. Ben de anılarımı aldım ve devam ettim. Yeni bedende yeni oyunlar, yeni insanlar buldum. Zaman ile dost oldum, bazen umursamadım, ama hep çocuk kaldım..
An geldi, koşmadan da kalbimin çarptığını duydum. Uzun süre o sesle mutlu oldum. Yine bir an geldi, o sesde sağır oldum ve başka ses duymaz oldum. Islığımla bastırmaya çalıştım, bazen başardım bazen de yenildim. Bir gün, o ses kesildiğinde gördüm ki artık çok geçti. Büyümüştüm, ne hayal vardı, ne oyun, nede bir zamanlar değer verdiğim şeyler.
Bütün bunları bilseydim hiç büyümezdim. Ben konuşmayı, yazmayı, kalem tutmayı isteyerek öğrenmedim. Sadece birazcık su isteyecektim ve ben yanlızca ödevlerimi yapacaktım. Bunlar için öğrendim konuşmayı ve yazmayı. Kelimeleri sadece hayallerimi kurarken kullanacaktım. Ama durduramadım, büyümüşüm..
Ama mutluyum ve halen çocuğum. Çevremde büyüyenler ve büyüdüğünü zannedenler oldu. Gülümsemekle yetindim. Ben herşeyimle çocuk kaldım. Anladım ki çocuk kalarak büyüyen ben olmuşum. Geride kalanlar mı?
Geride kalanlar ise çocukluğundan kaçıp büyüdüğünü zannederek alçalmışlar. Haberleri bile yokmuş, ne garip.. =)
Kemal Ünsaçan
26•X•10
