Bütünsüzlüğümüz,

Laf açıldığında hepimiz bir bütünün parçalarıyız. Bir sistemi oluşturan dişlileriz. Farklılıklarımızla övünür, gökkuşağından bir renk seçeriz. Hiç birimiz yalnız değiliz, her yöreye ait atasözlerimiz vardır bizim kara günlerle, iyi dostlarla ilgili. Kimse düşmez, düşemez, düşse de bir kaldıran olur elbet. Umut veririz, sevincine seviniriz, üzüntüsüne üzülürüz. Bir bütünün parçalarıyız dedik ya, destek oluruz birbirimize.

Peki bu işler böylemi yürüyor?

Bir bütünü parçalar oluşturuyorsa eğer nerede bu bütünlük? Neden her parça birbirinden ayrılmış ve kendi içinde paramparça? Neden herkes birbirinden bu kadar uzak? Biri yardım istediğinde duyamayacak kadar uzak, yasak bir söz söylediğinde baştan ayağa kulak kesilecek kadar yakın. Neden bu düşmanlık, umursamazlık niye? Hani bir çarkın dişlileriydik? Dişliler birbirinden bu kadar uzak iken sistem nasıl çalışır? Birimiz, sadece bayraktaki yıldızı, diğerimiz ise sadece hilali görürse ortaya nasıl birşey çıkar? Çıkan şey bayrak mı olur, yoksa bizlere yazıkmı olur?
Peki, susmaya devam edelim.

Bir de Dünyanın kendisinden örnek verelim. Dünya yaratıldıktan sonra bütün kara parçaları birbirine çok yakınmış. Şu an ayrı olanların bazıları da, yıllar önce bir bütünmüş. Zaman ilerlerken onlar da ilerlemiş, birbirlerinden uzaklaşmışlar.
Daha da geniş bakarsak, gezegenler sürekli birbirinden uzaklaşmaktadır. Patlamayı bekleyen bir balon gibi sürekli genişlemektedir.

Belki de içinde yaşadığımız kainat ruhumuza işlemiştir. Birbirimizden uzaklaşmak doğamızın bir gereğidir. Ama kimimiz "çıkış" yazısını gördü, kimimiz görmedi veya görmemekte ısrar etti. Bazılarımız bütünlüğü, benzerliğin uyumunda, ritmde buldu. Zıtlıkların oluşturduğu uyumu gören olmadı.

Özleyen özlemeye, özlenen özlendiğinden habersiz, özlenmeye devam etti. Elde var sıfır. Tek değişen tarihin rakamları ve zaman oldu. Bazen gün isimleri bile kendini tekrarladı.
Taa ki balon patlayana dek..