Bayram Mayram

Her evde bir akran bulan çocukların tek hecelik oyunlarının ismidir, bayram. Hüzün kokar ve şekerle tatlandırılır. Yıllar sonrasının "Nerede o eski bayramları" her misafirlikten tek tek toplanır. Ve biraz da yetişkince sohbetlerin içinde beliren eski arsaların adıdır. O arsalara çıkan dairelerin, o dairelerden gelecek paraların, o paralarla gerçekleştirecek hayallerin...
Kolonya tutulur. Falancanın kızı, filancanın oğluna layık görülür. Gümüşi tepsilerde şeker ikram edilir. Dedikodular layıkıyla eda edilir. Kahve içilir. Bozulan işler dolar ve yuronun ihanetine bağlanır. Ağaran saçlardan kekremsi espriler devşirilir. Çocukluklar özlemle yad edilir.

Bayramlar acıdır, acıtır; Çünkü ilk defa görülen "Akrabalarla" tanışılır. Yedi inç tabletli çocuklar dedelerinin ellerindeki hayat çizgilerinden öper. O eller okşar, belki onlarca tombul yanağı ve kıvırcık saçı. Sonraki buluşmanın mahşere kalma korkusu ürkütür titrek yürekleri. Ama üzülmez. Sevdikleri yanındayken hüzün karışır toprağa. Bir bayram daha yaşamak için çabalar. Değişik şeylere umut bağlar. Arsalara, çıkacak katlara, katların güneye bakan cephelerine...

Sonra bayram biter, sanki sinema perdesi kapanmış gibi herkes hayatına kaldığı yerden devam eder. Bir sonraki bayrama kadar ölen ölür, doğan doğar. Ders almaya layık görülmeyen hikayeler dimalardan uçup gitmiş gibi tekrardan ezberlenir. Aynı masallar bir kez daha anlatılır. Bu böyle uzar gider işte...

Ya da sadece şunlar olur. Zil çalar, televizyon kapatılır. Havanın suyun derinlemesine analizi yapılıp memleket meselelerine hatırı sayılır bir katkıda bulunulur. Televizyon kanallarındaki bayram özel yayınları irdelenir. İki çikolata bir lokum alınıp "Daha gidilecek çok yer var," denilip kalkılır. Kapı eşiğinden, "Bize de bekleriz," tekerlemesi dile getirilir.

Her ikisinde de değişen bir şey olmaz aslında. Adı bayram olan bir ruh ara sıra gelir, bazılarına dokunur, bazılarına üfler, sonra da çeker gider. Ardında bıraktıkları dehşet verici bir hızla büyümeye devam eder...