24.3.12
akunsacan
Şimdilerde bir kartopu gibidir mutluluk. Her eline aldığında, sende bir acı bırakarak yavaş yavaş eriyor. Büyüklükleri farklı olabilir ama sonuç aynı.
Sevinçle alırsın kartopunu eline. Avcunda en iyi şekli vermeye çalışırsın. Bazen elinden düşürürsün, bazende elinde parçalanır. Belkide, onu düşürmeden en iyi şekli verirsin fakat önünde sonunda fırlatman gerek. Elinde tutamazsın.
Tutmayı çok istersin fakat soğuğa daha fazla dayanamazsın, düşünmeden fırlatıverirsin. Asıl canın acımayada işte şimdi başlar. Artık elin yanıyordur. Az önce attığın kartopunun verdigi sevinci hiç hatırlamazsın bile. Sadece ellerini cebine sokmaya çalışırsın. Elini tekrar hissetmeye başlasan bile yeni bir kartopu yapmakda tereddüt edersin. Her bi kartopunda bu tereddütü hissedersin ama bu seni yeni bir kartopu yapmaktan alıkoyamaz. Aynı duyguları yeniden, yeniden, yeniden ilk kartopunu yapar gibi hissedersin. Eline yeni bir kartopu alınca herşeyi unutursun. Verdiği acıyı hatırlatacak şey herneyse onu orda bulamazsın. Eğer bulabilirsen, bulmamayı tercih edersin. Tekrar tekrar yaşarsın. Taa ki, ne acıyı ne sevinci hissedemeyeceğin bir eldiven kullanmayı aklına getirene kadar..
24•III•12
